40+ party boys
Terwijl de ene party boy het in zijn midlife rustiger aan gaat doen, lijkt de andere maar niet te kunnen stoppen. Dit laatste vinden sommigen onvolwassen gedrag. De 40+ clubbende homo wordt soms vergeleken met Peter Pan. Is dat terecht?
Afgelopen vrijdagavond waren mijn vriend en ik op een verjaardagsborrel. De meeste gasten waren rond de 30. Ik kreeg een paar keer de vraag gesteld naar welke danceparty’s ik ging. Het was de week van ADE, het Amsterdam Dance Event, met een line-up van de beste dj’s ter wereld die elk jaar horden clubbers aantrekt. Mijn antwoord was telkens: “Nee, ik heb in feesten met honderden twintigers en dertigers om me heen geen zin meer. Daar voel ik me als 40+ man inmiddels een beetje te oud voor.” De vragers knikten allemaal instemmend. Ze vonden clubben blijkbaar ook iets voor alleen jongere mensen. Met een meisje praatte ik verder. Ik zei: “Het eigenlijk vreemd is dat ik vrijwel dagelijks naar Ibiza Global Radio luister, omdat ik van dancemuziek hou, maar bijna nooit meer ga clubben.”
Clubben op middelbare leeftijd: De midlife party boy
In tegenstelling tot de midlife homoman zoals ik, die rustiger wordt, zijn er ook homomannen van middelbare leeftijd die niet van stoppen willen horen. Ze willen nu, meer dan ooit, uitgaan. Het zijn de 40+ party boys. Naast de die hards, zijn er ook homo’s die de dansscene pas recent, in hun midlife, hebben ontdekt en nu helemaal los willen gaan. Van de mannen die ik interviewde gaf een dikke meerderheid aan, af en toe of regelmatig te dansen in een homoclub of op een danceparty. Iets minder dan de helft gebruikt daar wel eens of regelmatig drugs.
De Amerikaanse blogger Dalton Heinrich, zelf nog jong, vindt die clubbende midlife homo’s maar niets. Hij vindt dat deze mannen geen goed voorbeeld geven aan de jongere homo’s. Maar wat dan? Moeten we achter de geraniums gaan zitten en klaverjassen? Waarom kunnen veel midlife homo’s niet op houden met clubben?
Als je de midlife theorieën leest, bekruipt je het gevoel dat de clubbende midlife homoman eigenlijk een redelijk zielig geval is.
Net als veel 40+ homo’s kun je geconfronteerd worden met een verschuiving van je positieve en jonge homo-identiteit of zelfbeeld naar een negatievere, die geassocieerd wordt met middelbare leeftijd. Maar in plaats van het verouderende zelfbeeld te accepteren vluchten veel mensen weg. Bijvoorbeeld door fanatiek te gaan sporten, plastische chirurgie te ondergaan, jongenskleren te dragen of door opeens heel veel uit te gaan. Isensee benoemt een aantal vormen van vluchtgedrag van midlife homo’s, waaronder het Peter Pan-syndroom. Peter Pan gaat over het krampachtig vast houden aan eeuwige jeugd. Als je zo de midlife theorieën leest, bekruipt je het gevoel dat de clubbende midlife homoman eigenlijk een redelijk zielig geval is. Dat vind ik niet terecht. Want wat maakt het uit dat je boven de 40 of 50 bent? Ik vind het goed om te zien dat er in een volwassen leven nog genoeg ‘onvolwassen’ activiteiten zijn. Voor sommigen is de gespierde clubbende midlife homo in zijn strakke ES-sportbroekje een vlees geworden Peter Pan die krampachtig vast houdt aan zijn jeugd. Ik zie eerder iemand waarop veel mannen eigenlijk een beetje jaloers zijn.
Aan clubben zit natuurlijk wel een soort grens. Het is geen leeftijdsgrens, maar een gevoel dat uit jezelf komt en zegt dat het genoeg is geweest.
Aan clubben zit natuurlijk wel een soort grens. Het is geen leeftijdsgrens, maar een gevoel dat uit jezelf komt en zegt dat het genoeg is geweest. Maar ik denk dat die grens aan het verschuiven is. Naarmate steeds meer oudere mensen een uitstekende gezondheid en conditie hebben zullen ze meer en meer hun plek in het uitgaansleven opeisen. Daar moeten de jongere generaties maar gewoon aan wennen.
De realiteit is echter dat de meeste midlife homomannen waarschijnlijk, net als ik, steeds minder vaak uit zullen gaan in clubs. Op een groepje hardnekkige Peter Pans na, wordt de drang om te clubben bij de meeste midlife mannen vanzelf minder en houdt uiteindelijk op.
Gelukkig voor mij nog niet, want vorig weekend was het weer eens zover: Ik was tot vroeg in de ochtend met mijn vriend en een paar van mijn beste vrienden uit. Mijn vrienden zijn allemaal homo’s in de leeftijd van begin 30 tot eind 40. De oudste van onze groep, deze keer, was ikzelf. Maar in de club was ik zeker niet de enige midlife man. Meer dan de helft was van middelbare leeftijd. Ik heb lekker gedronken, gedanst, geflirt en heb zelfs mijn shirt uit getrokken. Terwijl de dj het volume lekker opengooide en ik op het ritme van muziek mijn armen om de schouders van mijn vriend sloeg, dacht ik: Wat is clubben heerlijk. Vanavond ben ik weer eens een party boy!
Ik ben benieuwd wat jij vindt. Dus like en volg mijn blog. Laat vooral van je horen door een reactie te plaatsen. Je kunt ook de anonieme online enquête over homo’s en midlife in te vullen (duur ongeveer 15 minuten).
Mijn vriend (65) & ik (50) gaan nu sinds 2006 regelmatig uit in Brussel (La Démence, Revelation), Antwerpen (meer de fetish feestjes), Amsterdam (Rapido) & Keulen (GreenKomm, the best After). Daarvoor gingen wij nooit uit, ook als teenager en twintiger nooit echt uitgegaan.
Mijn partner ook niet, hij moest altijd werken om zijn eigen studie te betalen en dan heb je geen tijd en geld. In onze eerste 22 jaar samen waren we druk met het houden van rashonden; dus in het weekend naar hondententoonstellingen in binnen en buitenland en een paar nestjes honden per jaar houden je wel van de straat.
In het begin van ons uitgaan dachten we dat we geen party konden missen, alles was nieuw en gaaf om mee te maken. Nu proberen we het beter te doseren al lukt dat nog niet altijd. Zolang we het leuk vinden, waarom ook niet.
Erg goed om te lezen dat jullie allebei echte party boys zijn. Ik heb vaker gesproken met mannen die pas in hun midlife de party scene ontdekt hebben. 🙂
Als Rotterdams knulletje kon je mij elk weekend op de dansvloer vinden. Dansen was voor mij vrij zijn, euforie, opgaan in de muziek. Het uitgaan, en dus ook het dansen, werd minder naarmate ik ouder werd en ik een traditioneel leven ging leiden. Zo ging dat. Aan dat traditionele leven kwam op een gegeven moment een eind. Omdat ik dat zelf wilde. Het traditionele leven voelde niet goed. Beperkt, opgesloten, levenloos, behangenl met labels en verplichtingen. Ik besloot te doen waar ik zin in heb, te doen wat wel goed voelde. Af en toe eens fijn uit je dak gaan hoort daar bij. Nog nooit heb ik een blik van afkeuring kunnen bespeuren of opmerkingen over mijn leeftijd gehoord op welk feest dan ook. En als dat wel zo zou zijn dan vind ik dat erg zielig voor degene die mij veroordeelt. Ik hoop dat ik op mijn 70e of 80e nog lekker kan dansen in clubs en op parties. Het voelt gewoon lekker en goed en heeft niets met Peter Pan te maken. Misschien moeten wij zelf gewoon eens ophouden met ons labels op te plakken en niet zeuren. Doe lekker wat je wil. Het leven kan morgen over zijn. EnJOY! -Arjan-
Hey Arjan, dank je voor je reactie. Het ziet er naar uit dat ik door hetzelfde proces heen ga, als jij al door heen gegaan bent. En dan labels plakken… tja, dat is een ding dat ook homo’s erg graag doen. Dit onderwerp zal nog wel vaker op Homidlife ter sprake komen.
Merely a smiling visitor here to share the love , btw outstanding style. Audacity, a lot more audacity and always audacity. by Georges Jacques Danton. afadkdfffkde
I just want to tell you that I am just beginner to blogging and certainly liked this web blog. Almost certainly I’m want to bookmark your blog . You really come with very good articles. With thanks for sharing your website.